Toerzeiler Blogs

Het vertrekkersverhaal van een stel doorzetters


Met enige regelmaat verveel ik me in deze Coronatijd te pletter. Dan zoek ik het Polarsteps-icoontje op mijn telefoon even op om de jaloersmakende foto's en reisverhalen van mijn achterneef Sander en zijn vriendin Yvette te bekijken.

Ronddobberend op hun Koopmans 44 in de Caribische wateren, Kitesurfend in exotische baaien, kreeft etend en wijn drinkend met mede-vertrekkers op witte stranden omzoomd met palmbomen... een leven als een luis op een teerton.

156873734 1934206163405391 280423588587651564 n 640 320

De keerzijde van het verhaal

Sander vond zijn droomschip in Maleisië. Een Koopmans 44, oorspronkelijk uitgerust voor de wereldzeeën en eigendom van Nederlanders, stond al zeven jaar op een bok in een haven aldaar, en daar wordt een boot bepaald niet beter van. Hij kocht haar ongezien en zodra het kon boekte hij een ticket richting Maleisië en daar begon het avontuur.

In zijn eentje kreeg hij, met behulp van videobellen met zijn vader in Nederland, de motor aan de praat, al een wonder op zich. De boot was zwaar verwaarloosd en bovendien moest hij een deel van de opbouw met de zonnepanelen en radarantenne slopen om onder bruggen door te kunnen. Met de mast vastgesjord op het dek en de moed der wanhoop bijna in zijn zeilschoenen ging hij op weg van Maleisië naar Singapore, waar zijn boot na vervoer op een dieplader dwars door de stad op een vrachtschip getakeld zou worden voor vervoer naar Nederland. Het lukte allemaal... vraag niet hoe... en enkele weken later arriveerde de Blue Beryl (zo zou de boot gaat heten) in Amsterdam.

 

Familie, vrienden en vooral Sander staken onmiddellijk de handen uit de zeiljacks en romp, onderwaterschip, dek, kuip, mast, roer, motor... kortom alles werd onderhanden genomen. Kaalgehaald, opnieuw ingetimmerd, geschilderd, apparatuur werd overal vandaan gehaald en ingebouwd, zeilgarderobes werden geregeld en dat alles met maar één doel: vertrekken voor minstens vier jaar!

Het noodlot slaat toe

Zodra het mogelijk is neemt Sander zijn intrek op de boot; zijn vriendin houdt haar kamer in Amsterdam nog even aan... en dat is maar goed ook.

Als Sander voor zijn werk een weekje in de VS is krijgt hij een telefoontje dat je echt nooit wilt krijgen... Bij het inbouwen van de boiler is 's nachts een slang gaan hevelen en Blue Beryl is gezonken in de haven van Amsterdam. Een bergingsmaatschappij weet met behulp van luchtzakken en pompen na drie dagen het schip weer boven water te krijgen. En ze kunnen eigenlijk weer opnieuw beginnen. Alle apparatuur, koelkast, de complete elektrische bedrading moet vernieuwd worden. Vloer, plafond, de halve betimmering... je kunt het niet bedenken of het is aangetast. Wonder boven wonder doet de motor het nog... alleen de startmotor moet vervangen worden.

51098422 1222264207932927 4792676459971870720 n

Doorzetten... en toch gaan

Bijna anderhalf jaar lang besteden Sander en zijn vader ieder vrij uurtje en vrijwel alle weekenden aan de wederopbouw van Blue Beryl. Behalve bloed, zweet en tranen is er ook een hoop geld mee gemoeid en keert de verzekering pas na lang wachten en onderhandelen uit. Sander en Yvette blijven echter hun droom najagen en uiteindelijk wordt eind 2019 de vertrekdatum geprikt: in augustus 2020. Ach, en dan kan Corona er ook nog wel bij. Na rijp beraad besluiten ze toch te gaan.

119942836 3220082138089813 8538626251385741048 n

Er wordt zo goed en zo kwaad als het kan (door alle lockdown-maatregelen) afscheid genomen van familie en vrienden en met een boot vol gedoneerde blikken en potten eten, kaarten, pilots, visgerei en alles wat ze maar nodig denken te hebben, kiezen ze 26 augustus het ruime sop.

Via Frankrijk, Spanje, Portugal en de Canarische Eilanden belanden ze uiteindelijk, na een heftige Atlantische oversteek met hulp van de vader van Sander, op St Lucia in de Cariben. En daar leven ze nu als die luis op de teerton. Tot half mei, want dan komen ze voor zeker een halfjaar terug. Blue Beryl gaat op de kant... Corona gooit toch even roet in het eten.